Drzewo Życia

Święta Rodzina w drodze do Egiptu znajduje schronienie pod drzewem. Drzewo jest miejscem, gdzie dokonał się grzech pierworodny, ale też jest miejscem, gdzie dokonało się zbawienie.

Chociaż Księga Rodzaju nie podaje jakiego gatunku było drzewo w Ogrodzie Eden, które tak skusiło Ewę, jednak z kontekstu rozmowy kobiety z wężem możemy wywnioskować, że chodziło o jakieś wielkie drzewo, takie, które kusiło tym, żeby stać się jak Bóg, bo było piękne a owoce nadawały się do jedzenia (Rdz 3,6). Ale chcieć stać się jak Bóg to absurdalna obietnica — przecież człowiek już został stworzony na obraz i podobieństwo Boże, a więc już jest jak Bóg. Skutek zerwania owocu jest odwrotny — człowiek, który jest obrazem Boga, zrywając go zrywa też relację z Bogiem, czego konsekwencją jest śmierć. Zjadając zakazany owoc Ewa nie staje się jak Bóg, wręcz przeciwnie: odkrywa, że jest słaba, że jest pisana jej śmierć. 

Dąb jest również aluzją do Krzyża. 

Co więcej, według tradycji, nowe Drzewo Życia, Krzyż, wyrasta właśnie z miejsca, gdzie pochowany był Adam, co widzimy często na przedstawieniach Ukrzyżowania — czaszka pod Golgotą to właśnie czaszka Adama. W Starym Testamencie widzimy niejednokrotnie, że dęby były właśnie miejscem, pod którym chowało się zmarłych!

Z całą pewnością postacią w centrum obrazu, pod drzewem, jest Emmanuel, Zbawiciel. Jego prawe ramię, ręka, którą błogosławi, to ręka Ojca, który stworzył Świat, to ręka, która wybawia z Egiptu, to ręka, która wyciąga z piekła! W drugiej ręce trzyma zwój z proroctwem, że Zbawiciel przychodzi (por. Ps 40,8).

Chrystus, nowy Adam, trzymany w ramionach przez Maryję, nową Ewę, jest prawdziwym owocem Drzewa Życia, kto będzie go spożywał, będzie miał Życie Wieczne i nie będzie już odczuwał głodu. Człowiek rozpoznaje w zbawieniu smak słodszy od miodu (Ps 119,109).